Το πρόστιμο των 100€/μήνα αποτελεί το πιο πρόσφατο μέτρο πίεσης σε μια σειρά καταναγκασμών, περιορισμών, απαγορεύσεων και αναστολών εργασίας που υφιστάμεθα «για το καλό μας» εδώ και δύο χρόνια∙ αλλά όχι το τελευταίο. Είναι βέβαιο πως σύντομα θα επιβληθεί σε όλους τους ανεμβολίαστους ανεξαρτήτως ηλικίας, αλλά και όσες αμελήσουν να λάβουν την τρίτη, τέταρτη ή επαναλαμβανόμενη δόση τους. Οι εντολές των αρχών διαρκώς ανανεώνονται, τα κριτήρια υποχρεωτικής συμμόρφωσης διαρκώς επανακαθορίζονται, τα πιστοποιητικά φρονημάτων και τα «προνόμια» τίθενται διαρκώς υπό αίρεση. Το social credit system είναι εδώ.
Είναι πλέον σαφές και στον πιο εύπιστο ότι, όλα αυτά τα κατ’ επίφαση υγειονομικού χαρακτήρα μέτρα, στοχεύουν στον έλεγχο και την πειθάρχηση στις ανάγκες της νέας κανονικότητας. Ότι δεν πρόκειται για ανικανότητα διαχείρισης μιας «υγειονομικής κρίσης» εκ μέρους των κρατών, αλλά για σκληρή πολιτική που εντείνει κάθε μορφής εκμετάλλευση και καταστολή. Ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης καθόλου προσωρινή δεν είναι, αλλά έχει γίνει ο κανόνας. Ότι όσο υπομένουμε αγόγγυστα υποχρεωτικότητες και απαγορεύσεις, τόσο αυτές θα πολλαπλασιάζονται και θα μας σφίγγουν το λαιμό. Και ότι με ολόκληρο το πολιτικό φάσμα να τις στηρίζει, ενόσω η καθεστωτική αριστερά πλειοδοτεί σε σκληρότητα, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από κανένα σωτήρα.